Antagonistą stylu angielskiego w ogrodzie jest styl francuski. Narodził się on oczywiście we Francji w XVII wieku. Często też ten typ ogrodu nazywany jest barokowym. Zasadnicze jego cechy to symetria i regularność, czyli zupełna odmienność w stosunku do swobody panującej w ogrodach w stylu angielskim. Ścieżki nie wiły się dowolnie, ale były starannie zaplanowanymi alejkami, obsadzonymi roślinami, które strzyżono nadając im najczęściej geometryczny kształt. Powstawały też labirynty z krzewów. Nie było miejsca na naturalność, dowolność i fantazję. Najmniejszy szczegół i detal był starannie przemyślany przez projektujących ogród. Bogactwo wzorów było niezmiernie efektowne i robiło ogromne wrażenie. Jak na barok przystało ogrody w tym stylu były pełne przepychu, ale za to pozbawione cienia. Ogród francuski, jako styl ewoluował w czasie. Dopiero klęska Napoleona przyniosła stopniowe odejście od tego stylu na rzecz naturalności ogrodu angielskiego. W przydomowym ogrodzie uzyskanie takiego efektu nie jest możliwe, ponieważ typowy ogród francuski zajmował ogromny teren. Dlatego współcześnie wykorzystuje się z tych względów, tylko niektóre charakterystyczne dla stylu francuskiego elementy. Przykładami mogą być altany ogrodowe oraz rzeźby, czy strzyżenie i nadawanie kształtów roślinności.
Francuski porządek w ogrodzie
