Ogrody i parki projektowane na styl angielski muszą być jak najbardziej naturalne. Człowiek powinien w nie jak najmniej ingerować. Można powiedzieć, że styl angielski projektowania ogrodów jest stylem bardzo „dzikim”, czy też pierwotnym. Nie wskazane jest estetyczne przycinanie traw czy krzewów oraz tworzenie symetrycznych alejek. Jest to zupełne przeciwieństwo ogrodów francuskich i ogrodów barokowych. Ogrody angielskie były najbardziej popularne w okolicach XVIII wieku. Była to odpowiedź na sztuczność ogrodów barokowych. Nawiązywał on do naturalnych cech krajobrazowych i zrywał z wszelkimi regułami symetryczności i geometryczności ogrodów. Ogrody angielskie były gęsto wysadzane drzewami i żywopłotami, przez które przebiegały nieregularne alejki i ścieżki. Na ich terenach można było także odnaleźć ruiny zamków, świątynie czy obeliski, które naśladowały antyczne i gotyckie budowle. Nie występowały w nich żadne sztuczne ogrodzenia. Były one zastępowane skałami, żywopłotami lub strumieniami. Ogrodnicy nie ingerowali zbytnio w zastane obszary, jednak wykorzystywali naturalne warunki danego miejsca. Ogrody angielskie mogły sprawiać wrażenie nieuporządkowanych, zaniedbanych czy nawet opuszczonych, jednak taka była konwencja tworzenia tych miejsc. W dzisiejszych czasach rzadko spotyka się ogrody tak zaprojektowane.
Ogrody i parki angielskie
